Mijn huid voelde klam van het vochtige buiten. De ochtend hing nog in de lucht. Wat me zo vroeg wekte wist ik niet, maar alles in mij schreeuwde om vrijheid.
Mijn behoefte aan ruimte vormde zich naar de omgeving waar ik mij bevond. In mijn kleine bed mocht je zo dichtbij zijn als je wilde. Hoe groter en wijder de wereld om me heen werd, hoe verder weg ik wilde dat je was.
Ik dwaalde lang over de bergen, door de bossen. Dat deed ik alleen. Ik dacht aan jou, nog steeds in dat kleine bed. Je sliep altijd langer dan ik, dieper ook. Je haren in een strakke vlecht zodat ik ze niet telkens uit mijn gezicht hoefde te wrijven als je onrustig tussen de dekens woelde. Zelfs daar kon ik je nu niet hebben. En nog steeds wist ik niet waarom. Er knaagde iets in mijn buik. Er knelde iets. Iets aan ons zijn klopte niet meer en ik kon er de vinger niet opleggen.
Hoe kon ik ineens wakker worden en niet opgaan in het uitzicht van je gesloten ogen met lange wimpers? Waar verdween plotseling de aandrang tegen je aan te kruipen tot jij ook wakker werd? Waarom leek de hele wereld, die bol met zijn bossen en bergen, ineens te klein voor ons samen? Ik snakte er naar bij je weg te zijn, zo ver ik kon.
Ik liep, kneusde mos onder mijn blote voeten, vloekte als ik op takken stapte, maar stoppen deed ik niet. Zelfs toen de weg voor mij ophield, ik uitkeek op water zo ver onder me waar wij al die zomers zwommen tot we besloten meer te zijn dan enkel vrienden, stopte ik niet. Ik greep het. Terwijl dat tafereel voor me opdoemde versnelde ik mijn pas. Ik negeerde de steentjes onder mijn voeten, rende. Ik vloekte niet meer om scherpe takken. Ik nam afscheid van jou terwijl je het niet wist. Ik rende, zette me af en dook de onvoorspelbare diepte in.

—

Inspiratiezin uit: Ivan Toergenjev – Eerste Liefde

Ik dwaalde lang over de bergen, door de bossen